توی اون کوچه ی بن بست

فقط شبکه ی کیش نیست که از دستشان در میرود و  صحنه های غیراخلاقی پخش میکند. ما در بن بستمان افرادی را شاهد هستیم که فراتر از قاب تلویزیون عمل میکنند. حتی پیراهن سفید هم می پوشند تا در تاریکی شب جزییات حرکات و جنب و جوشهایشان از چشمان ما دور نماند. بنده خداها نمیدانستند طبقه ی سومی ها همیشه کنار پنجره اند و کوچه ی بن بست را رصد می کنند. در عالم خودشان و در سکوت شب  توی این کوچه ی بن بست لحظات خوشی را برای هم رقم می زدند که یک دفعه مهربان همسر در پرایدشان را باز کرد و با  گفتن . بوق چنان دادی بر سرشان کشید که پسرهول شد و هنگام جابجا شدن از روی صندلی شاگرد به پشت فرمان صدای بوق ماشینش هم درآمد و من هم تا مدتها که این صحنه یادم می آمد خنده از لبانم جمع نمی شد. خدایا این دلخوشیهای کوچک را از ما نگیر

به نظرتان انتهای کوچه ی بن بستمان پارچه نوشته ای درج کنیم با این  عنوان که  این مکان مجهز به چشمان سومی هم هست یا همچنان گیر بدهیم و بخندیم و شاد شویم؟!